کمی که از تهران - این پایتخت سرسام آور و پرآشوب - دور می شویم و پیچ و خم جاده را طـی می‌کنیم، به لواسان می‌رسیم.

پشت هر پیچ این جاده، بخشـی از آشوب ذهنی ما جا می‌ماند و پشت سرگذاشتن هر فراز و فرودی، اندکی از آشفتگی روح ما می‌کاهد. به لواسان که می رسیم، از سرسام پایتخت خبری نیست، و جسم و ذهن و روان ما آرام آرام قرار می‌یابد.

لواسان، برای ما که زندگی و شغل‌مان در تهران است، چیزی که «خانه» باید با خود داشته باشد را با خود دارد: «آرامش».

جایی برای آسودن بدون فرسودن، و اندیشیدن بدون اضطراب. تدکس لواسان، جایی برای همین «قرار» اسـت؛ راه فراری برای ذهن‌ها و روان‌هایی که زیر آوار ویرانگر حوادث و رخدادها و روزمرگی‌ها، فرصتی برای آسودن و نفس‌کشیدن ندارند.

ما اندکی از پایتخت دور می شویم، تا کمی‌ بیشتر به خودمان نزدیک شویم و بخت عمیق‌تر اندیشیدن و آرام و قرار گرفتن از رهگذر ایده‌های بزرگ را پیدا کنیم.

ما در تدکس لواسان، چند قدم از سراسیمگی شهر دورتر، و چند قدم به سکوت و طمانینه‌ی طبیعت نزدیک‌تریم؛ و باور داریم که همین چند قدم، به ما آزادی آفرینش بیشتر و تبدیل شدن بـه آدم‌هایی بهتر را عطا می‌کند.